ครั้งหนึ่ง ฉันได้ยินเรื่องเล่าเกี่ยวกับชัยค์ท่านหนึ่ง
ที่กำลังรวมกับกลุ่มคนและกำลังสรรเสริญอัลลอฮฺ ตะอะลาอยู่
แต่แล้วใครคนหนึ่งก็เดินเข้ามา พร้อมกับข่าวที่ว่า "เรือของชัยค์ผู้นี้ซึ่งบรรจุ
ของอันมีค่ายิ่งยวดหลายดีนาร์นั้นได้อับปางลงในทะเลลึก
ชัยค์ท่านนั้นนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่งแล้วยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า...
"โอ้ อัลฮัมดุลิลลาฮฺ"
และท่านก็กลับเข้าสู้บทสนทนาแห่งอิสลามต่อ หลังจากนั้นไม่นาน
ชายคนเดิมเดินกลับเข้ามาอีกครั้งแล้วบอกว่า...
"ข่าวที่ได้บอกเมื่อก่อนหน้านี้นั้น เป็นการส่งสาส์นที่ผิดพลาด
เรือของชัยค์นั้นถึงจุดหมายปลายทางและเทียบท่าอย่างปลอดภัยดี "
ชัยค์ท่านนั้นนิ่งงันไปชั่วขณะหนึ่งอีกครั้งแล้วยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า...
"โอ้ อัลฮัมดุลิลลาฮฺ"
และผู้คนก็ถามท่านว่า ทำไมถึงพูดว่า....
"อัลฮัมดุลิลลาฮฺ" ทั้งสองครั้งสองคราล่ะ?
ท่านตอบว่า “เมื่อตอนที่ฉันได้ยินข่าวร้ายนั้น ฉันนิ่งงันไป
เพราะฉันอยากรู้เหลือเกินว่า ฉันจะยังเป็นบ่าวที่รักในอัลลอฮฺ ซบ. มากแค่ไหน
หลังจากที่ฉันต้องสูญเสียของอันมีค่าอย่างมากไป และฉันก็พบว่าหัวใจ
ของฉันยังคงรักอัลลอฮฺ ซบ. ดังนั้นฉันจึงพูดว่า "อัลฮัมดุลิลลาฮฺ"
และหลังจากนั้นเมื่อฉันได้รู้ว่าเรือของฉันนั้น ยังคงปลอดภัยดี
ฉันนิ่งงันไป เพราะฉันรู้แล้วว่าความรักที่บ่าวอย่างฉัน มีต่ออัลลอฮฺ ซบ. นั้น
มันกลับเพิ่มพูมขึ้น เพราะพระองค์ได้ทรงคุ้มครองเรือของฉัน
และเช่นกัน ฉันพบว่า...
"หัวใจของฉันยังคงรักในอัลลอฮฺ ซบ. อย่างที่เคยเป็นอยู่"
วัตถุหรือสิ่งที่เราได้รับมานั้น มันจะไม่มีทางเพิ่มพูนได้
เช่นนั้น...ฉันจึงว่า "อัลฮัมดุลิลลาฮฺ"
.....................................................................................................
ที่มาหนังสือ บทความรับเชิญ โดย นูรีฮัน มาเลเซีย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น