มีกลอนของเด็กอยู่บทหนึ่งเรื่องพูดจริง ดังนี้
"อัลลอฮฺทรงรู้ เมื่อหนูทำผิด
จงอย่างปกปิด บอกแม้ความจริง"
(จากหนังสือ เด็กดีของอัลลอฮฺ)
ไม่ใช่พูดจริงเฉพาะเมื่อทำผิด แต่ควรพูดจริงทุกโอกาส คำว่า จริง มีความหมายว่า รู้จริง เห็นจริง เห็นจริงในเหตุการณ์ต่างๆ รู้อย่างไรก็พูดอย่างนั้น เห็นอย่างไรก็พูดอย่างนั้น ต้องไม่หลอกลวง ไม่พูดเสริมเติมต่อความ
การพูดต่อเติมเป็นเรื่องยาก การพูดจริงเป็นเรื่องง่าย ไม่ลำบากใจ จิตใจก็สบาย เป็นประโยชน์ต่อตนเองและคนอื่นด้วย มีผู้มอบความไว้วางใจ มีคนรักนับถือในคำพูด อยากจะคบหาสมาคมด้วย
"จงพูดจริงแม้มันจะขม" (รายงานโดย อะหมัด)
การพูดจริงบางทีมันขมขื่น ต้องข่มใจตนเองมาก เพราะว่าความจริงไม่ปรากฏวันนี้ ต่อไปต้องรู้เห็นไปปรากฏวันหลัง การพุูดจริงเป็นความดีในโลกนี้ ในวันโลกหน้าก็จะเป็นขาวสวรรค์
การพูดจริงต้องฝึกให้เป็นนิสัยตั้งแต่เด็ก ๆ ผู้ใหญ่ พ่อแม่ ก็ต้องทำให้ดูเป็นตัวอย่าง ผู้ใหญ่ต้องรักษาคำพูดและการกระทำ ไม่ปิดบังซ่อนเร้นหลอกลวงเด็ก เมื่อสัญญาว่าจะให้ทำอะไร หรือทำอะไรกับเด็กก็ต้องทำตามที่พูด เด็กก็จะไม่พูดเท็จ นอกจากผู้ใหญ่จะทำเป็นตัวอย่าง แม้ว่าตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม เมื่อเด็กทำสิ่งใดผิดก็ให้เขาพูดจริง
การเป็นพยานให้การไปตามความจริงเป็นสิ่งยากมาก เช่น เป็นพยานในการพิพาทระหว่างกัน เพราะว่าต่างคนก็ต้องการชนะด้วยกันทั้งสองฝ่าย
"แท้จริงอัลลอฮฺ (ซ.บ.) ทรงรู้สิ่งที่อยู่ในหัวอกทั้งหลาย" ซูเราะห์อาลิอิมรอน อายะฮห์ที่ 119
จะขอเล่าเรื่องชาวถ้ำในซูเราะห์อัลกะฟี ซึ่งพวกเขาเป็นที่พอพระทัยของอัลลอฮฺฺ (ซ.บ.) มีกล่าวไว้ในอัลกุรอาน
มีเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งที่ศรัทธาต่ออัลลอฮฺ (ซ.บ.) กล้าพูดความจริงต่อหน้าพระราชาที่อธรรม เป็นเรื่องของชาวถ้่ำ คือเป็นเรื่องราวชองชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งที่ศรัทธาต่ออัลลอฮฺ (ซ.บ.) และะพระองค์ก็ทรงให้แนวทางและหัวใจที่เข้มแข็งแก่เขา โดยยืนพูดต่อหน้าพระราชาที่อธรรม ที่จะบังคับให้เขายึดถือพระเจ้าอืน ในซูเราะห์อัลกะฮ์ฟี อายะห์ที่ 14 มีกล่าวไว้ว่า
"และเราได้ให้ความเข้มแข็งแก่หัวใจของพวกเขาขณะที่พวกเขายืนขึ้นประกาศว่า "พระเจ้าของเราคือพระเจ้าแห่งชั้นฟ้าทั้งหลายและแผ่นดิน เราจะไม่วิงวอนพระเจ้าอื่นจากพระองค์ มิเช่นนั้นเราก็กล่าวเกิินความจริงอย่างแน่นอน"
เป็นคำกล่าวของเด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งหลังจากพูดความจริงต่อหน้าพระราชาแล้ว เด็กหนุ่มกลุ่มนี้กับสุนัขของเขาก็หลบนี้ไปอยู่ในถ้ำ อัลลอฮฺ (ซ.บ.) จึงให้เขานอนหลับไป 309 ไปแล้วก็ฟื้นขึ้นมา สุนัขที่ไปด้วยเน่าเปื่อยเป็นผุยผง เขาไม่ทราบว่าเขาหลับไปนาน คิดว่าหลับไปเพียงบางส่วนของวันเท่านั้น
อัลลอฮฺ (ซ.บ.) ทรงยกย่องความเข้มแข็งการพูดจริงของเขาเรื่องนี้อยู่ในซูเราะห์อัลกะฮ์ฟี
การพูดจริงก็ต้องดูโอกาส ดูเวลา ดูบุคคล ดูสถานที่ บางกรณี เช่น เด็กหนุ่มชาวถ้ำนี่้พระราชาถาม เขาก็พูดตามความจริงเพราะว่าต้องพูด ไม่เช่นนั้นจะถูกบังคับให้เสียการอีมาน เสียการศรัทธา แม้ว่าพระราชาพิโรธ โกรธกริ่้ว เขาก็ต้องพูด
แต่บางเรื่องที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องสำคัญ คือ เรื่องศาสนา เราก็ไม่จำเป็นต้องพูด จะเลี่ยงไปสนทนาเรื่องอื่นก็ได้
เช่น มีคนถามว่า "เสื้อที่ฉันใส่สวยไหม ?" ถ้าไม่สวยไม่เหมาะสมก๋็อาจจะพูดว่า "สีดีนะ" และสีก็ดีจริง ๆ คนฟังก็พอทราบไปเอง ไม่ต้องไปบอกว่า "ไม่สวยน ไม่สวยเลย"
เพื่ือนของเรา เรามองดูว่าเขาแก่มากแล้ว พอเจอกันก็ไม่ต้องไปพูดว่า "แหม เธอดูแก่ไปมากนะ" เป็นการพูดจริงที่ไม่เกิดประโยชน์เลย มีแต่โทษ ท่านนบีมุฮัมมัด (ซ.ล.) กล่าวว่า "ใครก็ตามศรัทธาต่ออัลลอฮฺ และรอซุลขงพูดแต่สิื่งดี ๆ มิฉะนั้นก็จงนิ่งเสีย" (บันทึกโดยบุคอรีและมุสลิิม)
มีนิทานเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องจริง เป็นเกร็ดความรู้ ประวัติศาสตร์ เรื่องจริงที่เป็นข้อคิด ท่านเชคอับดุลกอเดร อัลญีลานี ได้เล่าว่า วันที่ข้าพเจ้าจะเดินทางจากนครมักกะห์ไปสู่นครแบกแดดเพื่อศึกษาหาวิชาความรู้นั้น มารดาของข้าพเจ้าได้มอบเงินให้ 40 ดินาร
ท่านได้ขอคำมั่นสัญญาจกาพข้าพเจ้าอย่างหนึ่งก็คือไมให้พูดปดโดยไม่มีข้อแม้เลย กล่าวคือ แม้ข้าพเจ้าจะตกอยู่ในสถานะเช่นใดก็จะต้องพูดแต่ความจริงอย่างเดียวเท่านั้น
พอเดินทางเข้าเขตเมืองฮัมดาน ข้าพเจ้าก็ได้พบโจรผู้ร้ายพวกหนึ่งบังคับให้ข้าพเจ้าหยุด แล้วหัวหน้าก็ถามว่า
"ท่านมีเงินติดตัวมาเท่าไร"
ข้าพเจ้าก็ตอบว่า "มี 40 ดีนารเท่านั้นละ"
ชะรอยพวกโจรคงจะสังเกตเห็นเครื่องแต่งกายของข้าพเจ้าขะมุุกขะมอม จึงไม่ยอมเชื่อว่าเชื่อว่าข้าพเจ้ามีเงินตามที่บอกไปจริง พวกมันก็พากันเดินเลยไป
เดินต่ออีกสักครู่ก็ไปพบโจรอีกพวกหนึ่ง คราวนี้ข้าพเจ้าก็ถูกจับตัว ถูกนำไปหานายโจร หัวหน้าโจรถามว่า
"ท่านมีเงินเท่าไรล่ะ"
ข้าพเจ้าก็บอกตามตรงอีกว่า "40 ดินารเท่านั้นล่ะ"
เมื่อได้ฟังคำตอบโจรก็นิ่งอึ้งไปสักครู่แล้วก็ถามว่า " เอ ! เหตุใดท่านจึงกล้าบอกความจริงอย่างนี้ ท่านไม่กลัวเราแย่งเอาเงินไปหมดหรือ ?"
ข้าพเจ้าก็ตอบว่า "ข้าพเจ้าพูดปดไม่เป้นหรอหฃก พูดไม่ได้ พูดได้แต่ความจริงอย่างเดียว เพราะว่าเมื่อวัยที่จะออกจากบ้าน มารดาของข้าพเจ้าก็ได้สั่งนักสั่งหนาไม่ให้พูดปด ไม่ว่าจะอยู่ในสถานะอย่างไร ข้าพเจ้าไม่สามารถที่จะละเมิดคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้กับมารดาได้"
ฝ่ายหัวหน้าโจรเมื่อได้ฟังคำตอบก็มีสีหน้าสลดลงไปทันทีแล้วก็ร้องด้วยเสียงอันดัง มือก็กระชากเสื้อของตนฉีกขาดจนหมดดูว่าเหมือนครวิกลจริต แล้วก็หันมาพูดกับข้าพเจ้าว่า
"ท่านไม่ละเมิดคำมั่นสัญญาที่ให้ไว้แก่มารดาของท่าน ส่วนฉันสิ เป็นคนเลวที่สุดที่ประพฤติตัวเป็นโจรผู้ร้าย ซึ่งเป็นการละเมิดคำสั่งของพระผู้อภิบาลอย่างร้ายแรงที่สุด"
แล้วเขาก็หันไปสั่งลูกน้องของเขาให้นำทรัพย์สมบัติที่ได้ชิงวิ่งราวมาคืนให้แก่เจ้าของทั้งหมด คืนไปเท่าที่จะคืนได้ พร้อมกับเขาประกาศตัวต่อหน้าลูกน้องของเขาว่า
"ตั้งแต่นี้ต่อไป เราจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นพลเมืองดีประกอบสัมมาอาชีพ เลิกประกอบอาชญากรรมอย่างเด็ดขาด"
ฝ่ายลูกสมุนโจรเมื่อเห็นพฤติกรรมเช่นนั้นก็พากันพูดขึ้นพร้อม ๆ กันว่า
"เออ แต่ก่อนนี้ ท่านเป็นผู้นำพวกเราทำการฉกชิงวิ่งราว มาบัดนี้ท่านก็นำพวกเราให้กลับตัวเป็นพลเมืองดีอีก"
ว่าแล้วก็พากันปฏิญาณตัวว่าจะเลิกประกอบอาชญากรรมอย่างเด็ดขาด นี่ก็เป็นผลของการพูดจริง
พูดจริงเป็นเรื่องง่าย พูดเท็จเป็นเรื่องยาก ทั้งก่อนและหลังลำบากทั้งโลกนี้และโลกหน้าทีเดียว เรามาพูดจริงกันเถอะ
...................................
(จากหนังสือ : ของขวัญจากคุณยาย)
ซัยหนับ เพชรทองคำ : เขียน
อดทน เพื่อชัยชนะ โพสต์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น