ผู้ที่กินดื่ม เพราะความโลภ ดังนั้นการกินการดื่มของเขาก็จะมาก เมื่อกินมากก็นอนมาก ขี้เกียจมาก และนัฟซูก็มากตาม
ดังนั้นเมื่อสิ่งดังกล่าวมีมาก ความดีของเขาก็จะสูญหายไปจากตัวเขา
ผู้ที่กินอาหารน้อย แต่เป็นอาหารที่ต้องห้าม หรือจากรายได้ที่ต้องห้าม และนำเงินมาซื้ออาหารกินแม้เพียงน้อยก็ตาม เขาก็เสมือนเช่นคนที่กินมากจากสิ่งที่หะล้าล(อนุญาต)เพราะความโลภ
การกินสิ่งที่หะหร่าม(ต้องห้าม)นั้น จะทำให้อีหม่านอ่อนแอ และหัวใจมืดมัวหมอง
และเมื่อหัวใจกับอีหมานมืดมน ก็จะไม่มีการละหมาด ไม่มีอิบาดะฮฺ และไม่มีความอิคลาศ
ผู้ใดกินมาก(แต่ไม่โลภ คือไม่น้อยไปและไม่มากเกินไป)ในสิ่งที่หะล้าล ซึ่งอยู่ภายใต้คำสั่งและพระประสงค์ของอัลเลาะฮฺ ตะอาลา เพื่อให้มีความกระฉับกระเฉงในการทำอิบาดะฮฺ และให้มีกำลังความแข็งแข็งในการฎออัต ผู้นั้นก็เสมือนเช่นคนกินน้อยที่หะล้าลและสนุกอยู่กับการทำอิบาดะฮฺ(แต่คนกินน้อย ในสิ่งที่หะล้าลจะตำแหน่งสูงกว่า)
สิ่งต่าง ๆ ที่หะล้าล(อนุญาตแต่ไม่โลภ)นั้นคือ รัศมีที่ถูกเพิ่มไปยังรัศมี
และสิ่งที่หะหร่าม(ต้องห้าม แม้เล็กน้อย)นั้นคือ ความมืดที่ถูกเพิ่มไปยังความมืด
والله أعلم بالصواب
***********
Sorlah Hooddeen
ญาซากัลลอฮุคอยร็อนค่ะ...
ตอบลบ