ครั้งหนึ่งท่านคอลีฟะฮ์สุไลมาน บินอับดุลมาลิก ได้ส่งคนไปตามตัวท่านอบีฮาชิม เมื่อท่านมาพบ
ท่านสุไลมาน ก็ถามว่า “โอ้อบูฮาชิม ทำไมคนเราต่างก็รังเกียจความตายกันเล่า?”
อบูฮาชิม ตอบว่า “ก็คงเพราะว่า พวกเราสร้างกันแต่ดุนยา แต่กลับปล่อยให้อาคีเราะฮ์พังพินาศไปนะสิ”
ท่านสุไลมาน จึงกล่าวต่อ “ท่านกล่าวถูกต้องแล้ว ดังนั้น เราจะเดินทางไปหาอัลลอฮ์ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ได้อย่างไรเล่า?”
อบูฮาชิม ตอบว่า “สำหรับคนดี เขาย่อมเหมือนดั่งผู้พลัดถิ่นที่ได้กลับไปหาครอบครัวของตน แต่สำหรับคนชั่วนั้นเสมือนดั่งทาสที่หนีเจ้านาย เพื่อถูกจับตัวส่งคืน”
เมื่อท่านสุไลมานได้ยินเช่นนั้นก็ร้องไห้ และกล่าวออกมาว่า “ซุบฮานัลลอฮ์ ตัวฉันจะทราบได้อย่างไรกันเล่า?”
อบูฮาชิม ตอบด้วยกับคำดำรัสของอัลลอฮ์ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ที่ว่า
ความว่า : แท้จริงบรรดาผู้ทรงคุณธรรมนั้นจะอยู่ในความโปรดปราน และแท้จริงบรรดาคนชั่วจะอยู่ในนรก ที่ลุกโชน (อัลอิมฟิฏอร: 13-14)
ท่านสุไลมาน จึงตอบกลับไปว่า “แล้วไหนเล่าความเมตตาของอัลลอฮ์ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา? โอ้อบูฮาชิม...”
อบูฮาชิม จึงได้ตอบกลับไปด้วยกับอายะห์ที่ว่า
ความว่า : แท้จริงความเมตตาของอัลลอฮนั้น ใกล้กับผู้กระทำดีทั้งหลาย (อัลอะรอฟ : 56)
...........................
Dariyah Muslimah
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น