แม่อยากบอกลูกว่า....
พ่อแม่ของเขาก็คือพ่อแม่ของลูก ต่อให้พ่อแม่ของเขาจะเป็นอย่างไร
ลูกจะต้องปรนนิบัติรับใช้ให้ดี เพราะเขาคือพ่อแม่ของสามีลูก
รักเคารพพ่อแม่เขาเหมือนที่ลูกรักและเคารพพ่อกับแม่
เวลาโมโหอย่าทะเลาะกัน ลูกจะไม่พูด จะไม่ซักเสื้อผ้าก็ได้
แต่อย่าทะเลาะกับเขา เวลาทะเลาะกับเขา อย่าเที่ยวไปป่าวประกาศแก่คนนอกบ้าน หากเขาก้าวเท้ามาหาลูกก้าวหนึ่ง ลูกต้องถอยสองก้าว
ยามอยู่บ้านกันสองคน อย่าได้วางฟอร์มใส่กัน
หากมัวแต่วางฟอร์มใส่กัน อยู่ข้างนอกลูกจะใช้ชีวิตยังไง?
หากเขาทำอะไรเซอร์ไพรส์ลูก ลูกต้องรู้จักชื่นชมและขอบคุณเขา
อย่าได้เหน็บแนมว่า “กินยาลืมเขย่าขวดเหรอ!”
หากลูกพลาดพูดไปแบบนี้ วันหลังเขาจะไม่ทำอย่างนี้กับลูกอีก
ไม่ว่าเขาจะมีเงินมากมายยังไงก็ตาม เขาก็อยากเห็นลูกอยู่กับบ้านที่สะอาดสะอ้านในตอนที่เขากลับบ้าน
อย่าเลือกคนเพราะเงินของเขา มีเงินมากแล้วไง?
เขาอยู่ที่ไหน ลูกรู้หรือเหล่า?
ฉะนั้นเลือกคนดีเป็นสำคัญที่สุดนะลูก
เมื่อมีลูก ต้องอบรมสั่งสอนลูกให้ดี อย่าขู่ลูกว่า “แม่ไม่ต้องการลูกแล้ว”
เวลาโมโหก็อย่าไล่ลูกออกจากบ้าน ถ้าลูกออกจากบ้านไปจริงๆ
ลูกนั่นแหละจะเสียใจ
บ้านคือสมบัติของลูกผู้หญิง เกิดเรื่องอะไรขึ้นอย่าหนีออกจากบ้าน
เพราะหากออกไปแล้วจะกลับมาก็เป็นเรื่องยาก
เมื่อตัดสินใจแต่งงานกับใคร ก็อย่าได้บ่นว่าลำบาก ในเมื่อลูกเลือกเขาแล้ว
ก็อย่าได้ตำหนิกล่าวโทษเขา
ไม่มีใครอ่านใจใครออกได้ หากลูกไม่พูดเขาจะรู้ได้ยังไง?
หากต้องการให้เขาปฏิบัติกับลูกยังไง? ลูกโกรธเขาในเรื่องอะไร?
ลูกต้องบอกกับเขา เขาจะได้เข้าใจนะลูก
ด้วยรักและห่วงใย จากแม่
....................................................
ต้นฉบับ บทความจาก นุสนธิ์บุคส์
อับดุลรอมาน หะระตี โพส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น