[[[ เรื่องสั้น...เพิ่งได้รู้ว่ารักเธอ ]]]
ว๊า...พรุ่งนี้จะถึงเดือนRamdanอีกแล้วหรอ เครียดจัง ข้าวก็อดกิน ทีวีก็อดดู เกมส์ก็อดเล่น แล้วทั้งเดือนนี้ฉันจะทำอะไรได้ว๊า นี่คือเดือนที่ล่ามซัยฎอน หรือล่ามฉันกันว๊า เฮ้อเซ็งๆๆ
"ยาซีรลูกรัก คืนนี้ไปตารอเวี๊ยะกับบาบอนะ (พ่อเอ่ยบอกแก่ลูก ด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้น และมีความสุขมากต่อคืนแรกของRamdan เสมือนกับว่า จะไปรับเงินรางวัลก้อนโต) "
แต่ตรงกันข้าม ยาซีรรู้สึกว่าตนนั้นจะต้องไปสถานที่ที่อึดอัดคับแคบ และน่าเบื่อหน่ายที่สุดแห่งหนึ่ง ที่เขาไม่อยากก้าวเข้าไปเลยแม้แต่น้อย
ขณะละหมาดตารอเวี๊ยะ บาบอของเขาละหมาดด้วยน้ำตาที่รินไหล เพราะความยำเกรงและสำนึกในนิอฺมัตของอัลลอฮฺ ซบ ในใจของเขาไม่มีสิ่งใดเลยนอกจากอัลลอฮฺ
ส่วนยาซีรขณะที่เขาละหมาด ในใจของเขาไม่มีอัลลอฮฺเลย นอกจากสิ่งที่ไร้สาระต่างๆนาๆ เขายังแอบบ่นในใจว่า เมื่อไหร่จะเสร็จว๊า เมื่อยจนตะคริวจะกินแล้ว นี่ถ้าพ่อไม่อยู่คงจะหนีออกตั้งแต่สองรอกาอัตแรกแล้ว หรือไม่ ก็คงไม่เข้าตั้งแต่แรกหรอก
"เฮ้อกว่าจะเสร็จ" (ยาซีรบ่นในใจ พร้อมกับถอนหายใจยาวออกมา)
คงเหนื่อยซิ๊น๊าลูกรัก เดี๋ยวระหว่างทางกลับบ้าน เราแวะร้านน้ำชาข้างทางน๊า
ซื๊ด... ซื๊ด...ซื๊ด...เสียงซดน้ำชาประสานเสียงกันอย่างเป็นจังหวะ จากผู้คนมากหน้าหลายตา ที่แวะเข้าร้านน้ำชาร้านเก่าๆข้างทางนี้หลังจากที่ละหมาดเสร็จ ผู้คนต่างก็นั่งสุนทรีย์อยู่กับการซดน้ำชา มองรถผ่านไปมาข้างถนนยามราตรี สลับกับการสนทนาแลกเปลี่ยนความรู้ ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ
บาบอกระดกแก้วแล้วค่อยๆซดน้ำชาดังซื๊ดดด จากนั้นก็กล่าวบอกแก่ยาซีรลูกรักว่า ยาซีรลูกรักเอ๋ย ลูกรู้ถึงความประเสริฐของรอมฎอนรึเปล่า? แน่นอนถ้าลูกได้รู้ถึงความประเสริฐอย่างถ่องแท้แล้ว ลูกคงไม่ปล่อยให้เวลาสูญเปล่าไป แม้สักวินาทีเดียวอย่างแน่นอน Ramdanเป็นเดือนแห่งโบนัส ผลบุญนั้นทวีคูณเกินคณานับ ผลบุญนี้นะ ถ้าได้เห็นเป็นเงินบนโลกดุนยานี้ละก็ คงแย่งกันกอบโกยโดยไม่หยุดหายใจเป็นแน่ SUBHANALLAH
Alhamdulillah บาบอดีใจมากๆ ที่อัลลอฮฺยังทรงเมตตาไว้ชีวิตบาบอจนถึงRamdanนี้อีกครั้ง นี่บาบอก็แก่มากแล้ว แถมยังมีโรคเรื้อรังอีก ไม่รู้ว่าบาบอจะมีชีวิตอยู่ถึงรอมฎอนหน้าหรือเปล่า ลูกพยายามใช้ชีวิตที่มีเพื่ออัลลอฮฺให้เต็มที่นะ เด็กก็ใช่ว่าจะไม่ตาย
ชีวิตเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอน ในเมื่อเราอยูในเดือนที่ประเสริฐนี้แล้ว ก็จงกอบโกยให้สุดกำลังเถิด เพื่อจะได้ไม่เสียใจภายหลัง เมื่อสิ้นสุดคำพ่อสอน ทั้งคู่ก็ซดน้ำชาจนหมดแก้ว แล้วก็เดินทางกลับบ้าน (ยาซีรฟังเพียงผ่าน คิดเพียงว่าเป็นแค่คำเทศนาของคนแก่เท่านั้น)
วันเวลาของรอมฎอนได้ผ่านเลยไป เย้...พรุ่งนี้จะถึงวันอีดิลฟิตรีแล้ว สิ้นสุดเสียทีเดือนRamdan ยาซีรตะโกนดังลั่นในห้องนอนของตน ด้วยความดีใจจนออกนอกหน้า แต่หน้าบ้านของเขา มีบาบอนั่งอยู่ที่ม้านั่งเก่าๆในสวนหย่อม บาบอนั่งเหม่อลอยน้ำตาซึมอยู่คนเดียว เพราะเสียใจ
ที่Ramdanกำลังจะจากเขาไป เมื่อพระอาทิตย์เริ่มคล้อยจะตกดิน วันสุดท้ายแห่งความประเสริฐของเดือนRamdanยังไม่ทันจะสิ้นสุดลง บาบอที่นั่งซึมอยู่หน้าบ้านทรุดตัวล้มลงกับพื้นหญ้าในสวนนั้น เนื่องจากโรคที่เรื้อรังได้ย่ามกรายเขา
เผอิญแม่เดินออกมาหน้าบ้าน เพื่อจะตามบาบอเข้าบ้านละศีลอดพอดี แม่เห็นจึงรีบวิ่งไปยังพ่อทันที พร้อมตะโกนเรียกยาซีรด้วยความตกใจ เมื่อยาซีรออกมาถึง
บาบอของเขาอ่อนแรงเต็มที หัวใจก็เริ่มเต้นแผ่วเบาลงทุกวินาที บาบอพยายามเปล่งเสียงออกมาด้วยกำลังสุดท้ายที่มีอยู่ เสียงที่สั้นคลอแต่แสนอ่อนโยนนั้นได้กล่าวว่า "อย่าได้ร้องไห้และเสียใจเลย เรามาจากอัลลอฮฺเราก็ต้องกลับคืนสู่พระองค์ "
เราจะเสียใจอย่างแท้จริงก็ต่อเมื่อ เรากลับไปหาพระองค์แต่พระองค์ทรงโกรธกริ้วเรา นั่นเป็นการเนรคุณโดยแท้ตัวเรา ฉะนั้นอย่าได้ตายก่อนที่จะเป็นผู้ศรัทธาที่แท้จริง หวังว่าเราจะได้อยู่พร้อมหน้ากันในสรวงสวรรค์นะอิงชาอัลลอฮฺ ลาอิลาฮาอิลลัลลอฮฺ...
เมื่อสิ้นสุดคำกล่าวชาฮาดะฮ์ ลมหายใจของเขาก็ได้สิ้นสุดลง เสียงของบาบอเงียบไป มีแต่เสียงของแม่อ่านดุอาอฺที่ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงอาซานมัฆริบ ที่แสดงถึงความยิ่งใหญ่ของอัลลอฮฺ และเป็นเสียงที่บ่งบอกว่า Ramdanปีนี้ได้จากไปแล้ว.................................
ถัดจากวันที่เสียบาบอไป ยาซีรได้ระลึกทบทวนสิ่งดีๆที่เคยสอนไว้ โดยเฉพาะคำสอนสุดท้ายที่บอกถึงความประเสริฐของรอมฎอน เลยเพิ่งได้เข้าใจว่าทำไมบาบอถึงได้รักรอมฎอนมากถึงเพียงนี้
*ถ้าคุณผู้อ่านเป็นยาซีรสิ่งแรกที่คุณจะคิดคืออะไร?
*คุณผู้อ่าน เห็นค่าของ Ramdan หรือเปล่า ?
*Ramdan มีเวลาประมาณ 2,592,000วินาที แล้วคุณใช้ไปกี่วินาทีเพื่ออัลลอฮฺ ?
*ทั้งๆที่โบนัสทวีคูณเกินคณานับได้มาหาคุณ แต่คุณไม่เห็นค่าของมัน ไม่กอบโกยมันไว้ ความฉลาดอยู่ไหนกัน!!!
..............................
Cr: ฟูอัด ชีวิตวิทยา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น