ตัวเราและหัวใจของเราที่พะวงกับโลกดุนยา
หลงคิดว่าดุนยาคือสิ่งสำคัญที่สุด
แต่แท้จริงแล้ว ความสุขที่แท้จริงและยั่งยืนนั้น
คือการปล่อยการลุ่มหลงดุนยาเสีย
และกระทำการงานต่างๆราวกับอาคิเราะฮฺจะมาเยือนพรุ่งนี้
เพราะหลังจากที่เราตายจากโลกดุนยานี้ไป
เราจะไม่มีบ้านเพื่ออาศัยในโลกอาคิเราะฮ์เลย
หากเราไม่ได้สร้างมันไว้ตั้งแต่ตอนมีชีวิตในโลกดุนยา
บ้าน ณ ที่นี้ก็เปรียบเสมือนคุณงามความดี
อิบาดะฮฺต่างๆที่เราบรรจงสร้างไว้
เพื่อจะได้ใช้ในโลกอาคิเราะฮ์นั้นเอง
........................................................
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น