แม่จ๋า..
ในบรรยากาศที่แสนเหน็บหนาว
ทุกคนนอนขดตัวอยู่
ใต้ผ้าห่มอันหนานุ่ม แต่แม่กลับ
ต้องฝืนลืมตายันกายขึ้นมาเพื่อต้อนรับ
เช้าวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง
ลูกรู้ว่าแม่ก็ยังอยากพักผ่อนอีกสักนิด
ใช่มั้ย แต่เพื่อความ
อยู่รอดของครอบครัวแม่จึง
ต้องฝืนรีบแต่งตัว จัดเตรียมข้าวของ
แล้วเดินทางไป
ยังสถานที่ชุมนุมที่มีชื่อเรียกว่า ‘ตลาด
’ อย่างสั่นระทมเพราะ
ความหนาวเย็นของยามวิกาล
แม่จ๋า.. ในตลาดที่มีแต่เสียง
ผู้คนดังจอแจ
ลูกๆของแม่กำลังนอนหลับอย่างสบาย
อยู่ที่บ้าน แต่แม่กำลังพัดไฟ
ในเตาถ่านอย่างรีบเร่ง
ลูกค้ากำลังรอขนมของแม่อยู่
เช้านี้ถ่านที่แม่นำมา
จากบ้านมันเปียกชื้น ไฟจึงติดยากนัก
..
แต่เสียงอาซานดังแว่วมาแล้ว แม่
จึงวิ่งออกไปยังมัสยิดก่อน
ปล่อยทิ้งเตาถ่านและให้ลูกค้ายืนรอ
แม่จะรู้มั้ย..ที่บ้านยังคงมืดสนิท
ไร้แสงสว่างของดวงไฟ ลูกๆของแม่
ยังคงนอนอยู่ที่เดิม
แม่จ๋า..
ในตอนเที่ยงๆที่มีแสงแดดร้อนจ้า
แม่เดินกลับมาจากตลาดแล้ว ใยแม่
ไม่พักผ่อนบ้างล่ะ
แม่ยังก่อไฟ
ในเตาถ่านอีกครั้ง
ท่ามกลางบรรยากาศที่ร้อนจัด
มันแผดเผาร่างกายของแม่จนดำเกรียม
แม่
ต้องเตรียมขนมอีกหลายชนิดเพื่อนำไป
ขายในวันพรุ่งนี้
ตอนนี้ลูกๆของแม่กำลังนั่งกินอาหารเที่
ยงอยู่ที่โรงเรียน แต่แม่..ยัง
ไม่มีแม้อาหารสักชิ้นตกถึงท้องเลย
มีเพียงน้ำเปล่าจากบ่อหลังบ้านที่ไว้
ใช้ดื่มเพื่อดับกระหายเท่านั้น
แม่จ๋า.. เย็นแล้ว ขนมของแม่ยัง
ไม่เสร็จเลย
แม่แหงนมองดวงอาทิตย์ที่กำลัง
จะตกดิน แม่รีบเร่งทำขนม เพราะยังมี
กับข้าวมื้อค่ำที่แม่ยังต้องทำ
ลูกๆของแม่กลับมาจากโรงเรียนนาน
แล้ว
บางคนกำลังนอนหลับเพราะ
ความเหน็ดเหนื่อยจากการเรียน
บางคนกำลังทำการบ้านที่ครูสั่ง
ใกล้ค่ำแล้วแม่คงต้องอาบน้ำ
และละหมาดก่อน กับข้าวคง
ต้องทำหัวค่ำ
ลูกๆทนหิวไปก่อนสักนิดนะ
แม่จ๋า.. ดึกแล้วนะ แต่ผ้ากองโต
ยังรอแม่อยู่ จานอาหารยังตั้ง
อยู่เกลื่อนกลาดบนพื้นหลังบ้าน
แต่ลูกๆของแม่หลับไปนานแล้ว
แม่รีบเร่งทำงานบ้านจนเสร็จ
นาฬิกาบนฝาผนังบ่งบอกเวลาว่าดึกมา
กแล้ว
แม่หันมามองหน้าลูกตัวเองที่หลับอยู่
ค่ำนี้อากาศร้อนอบอ้าว แม่
จึงหยิบกระดาษ
เล็กๆโบกพัดไปมาบนใบหน้าของลูกๆที่
เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ
ไม่นานนักแม่ก็เอนกายลงข้างๆลูก
แม่หลับตาลงอย่างช้าๆ
แล้วชีวิตของแม่ในวันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน
..
แม่จ๋า.. แม่เหนื่อยมากใช่มั้ย
กับภาระหน้าที่ที่แม่ได้รับมอบหมาย
และบททดสอบที่ได้รับบนโลกใบนี้
ตั้งแต่วันที่พ่อถูกรถชน ความ
เป็นหัวหน้าครอบครัวจึงตกไป
เป็นของแม่อย่างเสียมิได้ แม่
ต้องเลี้ยงดูลูกๆถึงเจ็ดคน
ด้วยตัวของแม่คนเดียว ณ ตอนนี้..
แม่แก่ตัวลงมากแล้ว แต่แม่ก็
ยังคงดำเนินภารกิจเดิมๆของแม่ต่อไป
แม่ไม่เคยหยุดพัก แม่ไม่เคยหยุดนิ่ง
แม้แม่จะเหนื่อยแค่ไหน แต่แม่
ไม่เคยบ่น แม่ไม่เคยย่อท้อ แม่
ยังคงสู้ต่อไปบนวิถีทางการดำเนินชีวิต
ของแม่….
..
“ข้าแด่องค์อภิบาล
ได้โปรดอภัยโทษแก่ข้าพเจ้า
แก่บิดามารดาของข้าพเจ้า
และได้โปรดประทาน
ความเมตตาแก่บุคคล
ทั้งสองเหมือนดั่งที่ท่านทั้งสอง
ได้เลี้ยงดูข้าพเจ้าในยามเยาว์วัย ”
............................................
เขียนโดย … บินตีอิสมาแอล
Fatimah Sa'diyamu โพส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น