ทำไมเงิน 100 บาท ดูมากเกินไปสำหรับการบริจาคให้กับมัสยิด
แต่ทำไมมันดูน้อยเกินไป เมื่อนำไปจับจ่ายใช้สอยในห้างสรรพสินค้า
ทำไมการละหมาดตอรอวียฺที่ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงนั้นดูยาวนาน
แต่ทำไมการแข่งขันฟุตบอลที่ใช้เวลา 90 นาทีมันดูรวดเร็วเหลือเกิน
ทำไมการใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงในการอยู่ในมัสยิดมันช่างยาวนาน
แต่ทำไมการใช้เวลาไปกับการดูหนังในโรงหนังมันดูผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ทำไมเราจึงไม่สามารถคิดถึง “ดุอาอฺ” ที่จะกล่าวในยามละหมาด
แต่กลับไม่เป็นเรื่องยากที่จะคิดถึงหัวข้อ เรื่อง ที่จะนำไปพูดคุยกับเพื่อน
ทำไมคนส่วนใหญ่ถึงรู้สึกตื่นเต้นดีใจ เมื่อมีการทดเวลาแข่งขันฟุตบอล หากแต่พร่ำบ่นเมื่อ “การคุฎบะต์” นั้นยาวนานกว่าปกติ
ทำไมมันดูยากเย็นในการที่จะอ่าน “อายะห์” ในอัลกุรอาน
แต่มันช่างง่ายดายที่จะอ่านนวนิยายขายดีซึ่งมีจำนวนมากกว่า 100 หน้า
ทำไมคนส่วนใหญ่ต้องการนั่งแถวหน้า ดูการแข่งขันกีฬา หรือคอนเสิร์ต
แต่เมื่อเข้าไปในมัสยิดกลับแย่งกันนั่งอยู่ด้านหลัง
ทำไมมันดูยากเย็นที่จะเรียนชารีอะฮฺง่ายๆ เพื่อที่จะนำบอกกล่าวต่อผู้อื่น แต่ทำไมมันดูง่ายดายที่จะฟังการนินทา ใส่ร้ายและนำไปบอกต่อผู้อื่น
ทำไมผู้คนเชื่อในสิ่งที่หนังสือพิมพ์นำเสนอ
หากแต่มีคำถามมากมายกับสิ่งที่อยู่ใน “ฮะดีษ”
ทำไมหลายคนต่างต้องการที่จะเข้าสวรรค์โดยที่พวกเขาคิดว่า พวกเขา...
ไม่ต้องมีความเชื่อ ไม่ต้องคิด ไม่ต้องพูด หรือไม่ต้องทำอะไรเลย
ทำไมเราสามารถส่งเรื่องตลก เรื่องไร้สาระ ผ่านอีเมลให้ผู้คนมากมายได้
หากแต่เมื่อเราต้องการส่งข้อความเกี่ยวกับอัลลอฮฺ และอิสลาม
เราต่างกลับใช้เวลาคิดแล้วคิดอีก...
................................................
Source: Sister Bushara Nuzha
ถอดความโดย : بنت الاٍسلام
อับดุลรอมาน หะระตี โพส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น