มีชายผู้หนึ่งได้มาหาท่านอุมัรฺ อิบนุ อัลคอฏฏ็อบ ร่อฎียัลลอฮุอันฮุมา เพื่อร้องเรียนถึงความดืิอดึงและการไม่เชื่อฟังของลูกชาย
ท่านอุมัร จึงได้มีคำสั่งให้ไปนำตัวเด็กคนนั้นมา และติเตือนว่ากล่าวเด็กผู้นั้นที่ดื้อดึง และไม่คำนึงถึงสิทธฺของผู้เป็นพ่อ
เด็กน้อยจึงได้กล่าวขึ้นว่า : โอ้ท่านประมุขแห่งมวลผู้ศรัทธา แล้วผู้เป็นพ่อไม่มีหน้าที่ตัองปฏิบัติกับผู้เป็นลูกกระนั้นหรือ?
ท่านอุมัร ตอบว่า : หามิได้ ผู้เป็นพ่อย่อมมีหน้าที่ต้อลูกของเขาอย่างแน่นอน !
เด็กน้อยจึงถามว่า : อะไรคือหน้าที่เหล่านั้นเล่า โอ้ท่านประมุขแห่งมวลชนผู้ศรัทธา?
ท่านอุมัร ตอบว่า : หน้าที่นั้นก็คือ การที่ผู้เป็นพ่อจักต้องเลือกเฟ้นแม้ของลูก ตั้งชื่อที่ดีๆให้ และสอนอัลกุรอานให้แก่ลูก
เด็กน้อยจึงกล่าวขึ้นว่า : โอ้ท่านประมุขแห่งมวลชนผู้ศรัทธา แท้จริงพ่อของฉันนั้นมิได้เคยกระทำสิ่งใดเลายจากหน้าดังกล่าว แม่ของฉันนั้นนางเป็นหญิงผิวดำ (นิโกร) เคยเป็นภรรยาของคนมะญูซีย์มาก่อน
และพ่อของฉันก็ตั้งชื่อฉันว่า "เจ้าด้วง"
ซ้ำร้ายพ่อของฉันก็มิเคยสอนสิ่งใดเลยจากอัลกุรอานแก่ฉันแม้เพียงอักษรเดียว
เมื่อเด็กน้อยพูดจบ ท่านอุมัร จึงหันไปยังชายผู้เป็นพ่อที่มาร้องเรียน และกล่าวกับเขาว่า : ท่านมาหาฉันเพื่อร้องเรียนการดื้อดึงและการไม่เชื้อฟังของลูกชายท่าน ทั้งๆที่ท่านนั้นฝ่าฝืนต่อเขาก่อนที่เขาจะฝ่าฝื่นต่อท่าน และท่านก้กระทำไม่ดีกับเขาก่อนที่เขาจะกระทำไม่ดีต่อท่านเสียอีก
เช่นนั้นแหละ ท่านอุมัร ได้ตำหนิและสั่งสอนชายผู้นั้นขณะที่เขาบกพร่องและไม่ใส่ใจในการอบรมสั่งสอนลูกของตน และยังถือว่า ความรับผิดชอบต่อกรณีการดื้อดึงของลูกชายผู้นั้นเป็นความรับผิดชอบจากผู้เป็นพ่อเอง หาใช่เด็กน้อยหรือใครอื่นไม่
(จาก ตัรฺยะตุ้ลเอาลาด ฟิลอิสลาม 1/137)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น