อัสลามมุอาลัยกุมวาเราะฮมาตุลลอฮิวาบารอกาตุ

ครับ...มนุษย์ทุกคนล้วนปรารถนาชีวิต แต่ไม่ช้าก็เร็ว เขาก็ต้องได้พบกับความตาย ถึงแม้เขาจะทำอะไรเก็บไว้มากมาย แต่เมื่อความตายมาถึงมันก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาไม่ทันได้เตรียมตัว มนุษย์มักมีเป้าหมายที่จะสร้างความสำเร็จและความรุ่งเรืองขึ้นบนโลก แต่ความตายก็มาทำลายภาพลวงแห่งสำเร็จที่เขาได้วาดหวังไว้ ด้วยเหตุนี้ความตายจึงสอนเขาว่าเขาไม่มีอำนาจอะไรเลยก่อนตาย

เราจะต้องเรียนรู้ความจริงจากความตาย เพราะความลับของชีวิตถูกซ่อนไว้อยู่ในนั้น ความตายแสดงให้เราเห็นว่าเราไม่ใช่นายของตัวเอง เรามีชีวิตอยู่ในโลกนี้เพียงชั่วคราวเท่านั้นโลกนี้มิใช่สถานที่สำหรับการทำให้ความฝันของเราเป็นจริง ความตายสอนให้เรารู้ว่าเราควรจะมีชีวิตอย่างไรมันบอกให้เรารู้ถึงหนทางไปสู่ความสำเร็จที่แท้จริงต่างหาก...!!!

วันพฤหัสบดีที่ 19 ธันวาคม พ.ศ. 2556

ความเหงา ความอ้างว้าง เกิดจากอะไร ...?




... มีครูคนหนึ่งเขาเอาเหยือกน้ำและแก้วเข้ามาในห้องเรียนเพื่อใช้สอนเด็ก เขาเอาเหยือกเทน้ำลงในแก้ว แต่แทนที่เขาจะหงายแก้วเขากลับคว่ำแก้ว น้ำก็ไหลลงบนพื้นไม่ได้ลงในแก้ว เด็กๆก็เตือนเขาอย่างเร่งรีบว่า ให้หงายแก้วก่อน เมื่อเขาหงายแก้วน้ำที่เขารินลงไปก็เต็มแก้ว

ครูก็อธิบายกับเด็กๆว่า อัลลอฮ์ต้องการจะเติมชีวิตของเราด้วยพระดำรัสและความบารอกัตให้เต็มล้นอยู่ในแก้วหัวใจของเรา แต่เมื่อในแต่ละวันเราเลือกที่จะคว่ำแก้วหัวใจของเราแม้แต่วินาทีเดียวให้กับพระองค์ และหันไปเติมเต็มด้วยสิ่งอื่น ซึ่งไร้สาระ ไม่ว่าจะเป็น การใช้เวลา การพูดจา การทำสิ่งต่างๆที่ไร้สาระ และไม่นำไปสู่ความใกล้ชิดกับพระองค์ พระองค์ก็ไม่เติมเต็มให้กับชีวิตของเรา เพราะเราไม่ได้แสวงหาจากพระองค์ เราใช้เวลามั่วอยู่กับสิ่งอื่น



แต่ถ้าเราหงายแก้วของเรา พระองค์ก็จะเติมเต็มเราด้วยบารอกัต และจิตวิญญาณที่ชุ่มฉ่ำมีชีวิตชีวา และเราก็จะมีสันติสุขในการดำเนินชีวิต ไม่ว่าจะต้องเผชิญกับปัญหาสถานการณ์ใดๆก็ตาม ในขณะที่ครูท่านนั้นนั่งอยู่ เขาก็ตระหนักในใจว่า เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาคว่ำแก้วหัวใจของเขาให้กับพระองค์ แล้วหันไปมั่วอยู่กับสิ่งอื่น ไม่ว่าจะเป็นการนั่งคุยกับเพื่อน เล่นเฟสบุค เขียนอีเมล ไปเที่ยวห้าง เป็นต้น เวลาที่เขาใช้กับพระองค์เป็นเวลาที่เหลือจากการทำสิ่งอื่นๆแล้ว โดยไม่ตั้งใจ และใส่ใจในการให้เวลากับพระองค์มากนัก ซึ่งจริงๆแล้วเขาควรใช้เวลาที่ดีที่สุดของเขาในการระลึกถึงพระองค์ หรือให้พระองค์อยู่ในใจตลอดเวลา

แต่เมื่อเขารู้ตัวอีกทีแก้วหัวใจของเขาก็ว่างเปล่า เต็มไปด้วยความเหงา อ้างว้าง ท้อแท้ และห่อเหี่ยว การรำลึกถึงพระองค์อยู่ตลอดเวลา ทำให้ความชีวิตมีความสุขสดชื่นตลอดเวลา ไร้ซึ่งความกังวล ไร้ซึ่งความอ้างว้าง แต่ที่คนเรามีความอ้างว้างก็เพราะหัวใจเราไม่ได้ถูกเติมให้เต็ม และการเติมให้เต็มในที่นี้ สิ่งอื่น คนอื่นไม่สามารถทำให้เราได้ แต่มีพระองค์เท่านั้นที่ให้เราได้

เมื่อเราให้เวลากับอย่างอื่นมากเกินไป เราก็เติมเต็มจิตวิญญาณเราด้วยสิ่งอื่น และเป็นสาเหตุทำให้เกิดความเหงา เพราะสิ่งเหล่านั้นไม่ใช่เป็นสิ่งที่ดี และอนิจจัง อาจจะทำให้ชีวิตไม่เหงาแต่ก็แค่ชั่วคราว สิ่งเหล่านั้นทำให้เราห่างไกลและขาดการเชื่อมโยงกับพระเจ้า เมื่อจิตวิญญาณไม่ได้เชื่อมโยงกับพระผู้สร้างจึงทำให้เกิดความเหงาอ้างว้าง ทั้งๆที่กำลังอยู่ท่ามกลางคนหมู่มาก หรือ อยู่ท่ามกลางความสนุกสนาน

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น