มีสามีคนหนึ่งตามง้อภรรยาที่เดินอยู่ริมถนน
"ผมขอโทษคุณเป็นร้อย ๆ ครั้งแล้วน่ะทำไมคุณไม่ยอมฟังผมบ้าง ?"
ภรรยาได้ยินสิ่งที่สามีพูด เธอหยุดเดิน แล้วไปหยิบน้ำแข็งมาก้อนหนึ่ง
แล้วเอาไปให้สามีถือ "ถือไว้น่ะ" สามีก็รับไว้
ภรรยา : ลองคุณโยนมันทิ้งซิ
สามี : อืม... เขาโยนมันทิ้ง
ภรรยา : แตกไหม ?
สามี : แตก
ภรรยา : งั้นคุณขอโทษฉันซิ
สามี : ขอโทษ
ภรรยา : แล้วน้ำแข็งมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม ?
สามี : ไม่...
ภรรยา : ทีนี้คุณเข้าใจหรือยัง ? ถ้าน้ำแข็งกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้
ป่านนี้ฉันคงไม่ต้องโกรธคุณหรอก ไม่ต้องให้คุณมาง้อ
ฉันอยากให้คุณเข้าใจฉันบ้าง ว่าการที่คุณทำลงไปนั้น
ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษ ฉันแค่ให้คุณรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำ
ฉันรู้ว่าทุกอย่างมันอาจไม่เหมือนเดิม
แต่ถ้าคุณรู้สึกผิดจริง ๆ ทำไมฉันจะไม่ให้อภัยคุณ
แต่นี่แค่ขอโทษเป็นร้อย ๆ ครั้งคุณยังเบื่อเลย
แล้วแบบนี้ฉันจะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตได้อย่างไร
ชายหนุ่มได้ยินดังนั้น เขาวิ่งไปกอดพร้อมน้ำตา
"ผมขอโทษจริง ๆ ผมผิดไปแล้วที่รัก"
คำขอโทษใคร ๆ ก็พูดได้ แต่การรู้สึกสำนึกผิดจะมีสักกี่คนที่ทำได้
เป็นสามีภรรยากันแล้วต้องเข้าใจซึ่งกันและกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน
รักกัน ดูแลกัน อย่าให้อีกฝ่าย พยายามอดทนในขณะที่อีกคนไม่เคยรู้ตัว
.................................
อับดุลรอมาน หะระตี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น