ท่านอับดุรฺเราะหฺมาน อิบนิ มุหัมมัด ร่อฮิมาฮุลลอฮฺ ผู้เขียนหนังสือ “ศิฟาต อัลเอาลิยาอฺ” ได้กล่าวว่า ท่านมุหัมมัด อิบนิ อิบรอฮีม อัลนัยศอบูรีย์ เล่าให้ฟังว่า ท่านฟัตหฺ อัลมูสีลีย์ ร่อฮิมาฮุลลอฮฺ เล่าให้ฟังว่า
“ฉันเดินทางไปทำฮัจญ์ ในระหว่างเดินทางนั้น ฉันได้พบเด็กหนุ่มคนหนึ่งกลางทะเลทราย ซึ่งอายุของเขายังไม่ถึงเกณฑ์สาสนาบังคับ
ฉันจึงถามเขาว่า “จะไปไหนหรือเจ้าหนู”
เขาตอบว่า “ไปบ้านของพระผู้อภิบาลของฉัน”
ฉันกล่าวว่า “เจ้ายังเด็กอยู่ กฏเกณฑ์เรื่องฮัจญ์ไม่ได้กำหนดแก่เด็กๆเยี่ยงเจ้า”
เขากล่าวว่า “ฉันเคยเห็นเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าฉันเสียชีวิต”
ฉันกล่าวว่า “ย่างก้าวของเจ้าก็สั้น”
เขากล่าวว่า “สำหรับฉันคือก้าวเดิน แต่สำหรับพระองค์คือการนำพาส่งถึงที่ หากพระองค์ทรงประสงค์ ท่านเคยได้ยินคำกล่าวของพระองค์หรือไม่ที่ว่า สำหรับบรรดาผู้ที่ต่อสู้ดิ้นรนอย่างหนักในทางของเรา โดยแน่นอนยิ่งเราจะนำพวกเขาสู่หนทางของเรา”
ฉันจึงกล่าวว่า “แต่ฉันไม่เห็นเจ้ามีเสบียงอะไรเลย”
เขากล่าวว่า “เสบียงของแนคือยะกีน(มั่นใจอย่างแน่วแน่) ในใจของฉัน ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ฉันมั่นใจอย่างแน่วแน่ว่าพระองค์จะประทานริซกีย์แก่ฉัน”
ฉันกล่าวว่า “ฉันหมายความว่า เจ้าน่าจะมีเสบียงพวกขนมปังกับน้ำ”
เขากล่าวว่า “ขอโทษเถอะ ท่านชื่ออะไร”
ฉันกล่าวว่า “ฟัตหฺ”
เขากล่าวว่า “โอ้ท่านฟัตหฺ ฉันขอถามท่านอย่างหนึ่ง”
ฉันกล่าวว่า “ถามมาเลย”
เขากล่าว่า “ ท่านลองคิดดูนะว่า ถ้ามีพี่น้องคนหนึ่งของท่านจากบรรดาพี่น้องมุสลิมทั้งหลาย เชิญท่านไปบ้านเขา ท่านไม่ละอายหรือที่ท่านหิ้วอาหารของท่านไปทานที่บ้านเขา”
ฉันกล่าวว่า “แนนอน ฉันไม่กล้าเอาอาหารปที่บ้านเขาแน่”
เขากล่าวว่า “แท้จริง นายของฉันเรียกฉันไปยังบ้านของพระองค์ ดังนั้นพระองค์จะจัดเตรียมอาหารการกินและเครื่องดื่มคอยต้อนรับฉัน”
...................................................
คัดลอกจาก หนังสือ”นูรุ้ลฮูดา ธรรมส่องทาง”
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น