อัสลามมุอาลัยกุมวาเราะฮมาตุลลอฮิวาบารอกาตุ

ครับ...มนุษย์ทุกคนล้วนปรารถนาชีวิต แต่ไม่ช้าก็เร็ว เขาก็ต้องได้พบกับความตาย ถึงแม้เขาจะทำอะไรเก็บไว้มากมาย แต่เมื่อความตายมาถึงมันก็เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วจนเขาไม่ทันได้เตรียมตัว มนุษย์มักมีเป้าหมายที่จะสร้างความสำเร็จและความรุ่งเรืองขึ้นบนโลก แต่ความตายก็มาทำลายภาพลวงแห่งสำเร็จที่เขาได้วาดหวังไว้ ด้วยเหตุนี้ความตายจึงสอนเขาว่าเขาไม่มีอำนาจอะไรเลยก่อนตาย

เราจะต้องเรียนรู้ความจริงจากความตาย เพราะความลับของชีวิตถูกซ่อนไว้อยู่ในนั้น ความตายแสดงให้เราเห็นว่าเราไม่ใช่นายของตัวเอง เรามีชีวิตอยู่ในโลกนี้เพียงชั่วคราวเท่านั้นโลกนี้มิใช่สถานที่สำหรับการทำให้ความฝันของเราเป็นจริง ความตายสอนให้เรารู้ว่าเราควรจะมีชีวิตอย่างไรมันบอกให้เรารู้ถึงหนทางไปสู่ความสำเร็จที่แท้จริงต่างหาก...!!!

วันพฤหัสบดีที่ 9 พฤษภาคม พ.ศ. 2556

หนุ่มน้อย...ยังบ้านของอัลลอฮฺ


ท่านอับดุรฺเราะหฺมาน อิบนิ มุหัมมัด ร่อฮิมาฮุลลอฮฺ ผู้เขียนหนังสือ “ศิฟาต อัลเอาลิยาอฺ” ได้กล่าวว่า ท่านมุหัมมัด อิบนิ อิบรอฮีม อัลนัยศอบูรีย์ เล่าให้ฟังว่า ท่านฟัตหฺ อัลมูสีลีย์ ร่อฮิมาฮุลลอฮฺ เล่าให้ฟังว่า
“ฉันเดินทางไปทำฮัจญ์ ในระหว่างเดินทางนั้น ฉันได้พบเด็กหนุ่มคนหนึ่งกลางทะเลทราย ซึ่งอายุของเขายังไม่ถึงเกณฑ์สาสนาบังคับ
ฉันจึงถามเขาว่า “จะไปไหนหรือเจ้าหนู”
เขาตอบว่า “ไปบ้านของพระผู้อภิบาลของฉัน”
ฉันกล่าวว่า “เจ้ายังเด็กอยู่ กฏเกณฑ์เรื่องฮัจญ์ไม่ได้กำหนดแก่เด็กๆเยี่ยงเจ้า”
เขากล่าวว่า “ฉันเคยเห็นเด็กหนุ่มที่อายุน้อยกว่าฉันเสียชีวิต”
ฉันกล่าวว่า “ย่างก้าวของเจ้าก็สั้น”
เขากล่าวว่า “สำหรับฉันคือก้าวเดิน แต่สำหรับพระองค์คือการนำพาส่งถึงที่ หากพระองค์ทรงประสงค์ ท่านเคยได้ยินคำกล่าวของพระองค์หรือไม่ที่ว่า สำหรับบรรดาผู้ที่ต่อสู้ดิ้นรนอย่างหนักในทางของเรา โดยแน่นอนยิ่งเราจะนำพวกเขาสู่หนทางของเรา”
ฉันจึงกล่าวว่า “แต่ฉันไม่เห็นเจ้ามีเสบียงอะไรเลย”
เขากล่าวว่า “เสบียงของแนคือยะกีน(มั่นใจอย่างแน่วแน่) ในใจของฉัน ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน ฉันมั่นใจอย่างแน่วแน่ว่าพระองค์จะประทานริซกีย์แก่ฉัน”
ฉันกล่าวว่า “ฉันหมายความว่า เจ้าน่าจะมีเสบียงพวกขนมปังกับน้ำ”
เขากล่าวว่า “ขอโทษเถอะ ท่านชื่ออะไร”
ฉันกล่าวว่า “ฟัตหฺ”
เขากล่าวว่า “โอ้ท่านฟัตหฺ ฉันขอถามท่านอย่างหนึ่ง”
ฉันกล่าวว่า “ถามมาเลย”
เขากล่าว่า “ ท่านลองคิดดูนะว่า ถ้ามีพี่น้องคนหนึ่งของท่านจากบรรดาพี่น้องมุสลิมทั้งหลาย เชิญท่านไปบ้านเขา ท่านไม่ละอายหรือที่ท่านหิ้วอาหารของท่านไปทานที่บ้านเขา”
ฉันกล่าวว่า “แนนอน ฉันไม่กล้าเอาอาหารปที่บ้านเขาแน่”
เขากล่าวว่า “แท้จริง นายของฉันเรียกฉันไปยังบ้านของพระองค์ ดังนั้นพระองค์จะจัดเตรียมอาหารการกินและเครื่องดื่มคอยต้อนรับฉัน”
...................................................
คัดลอกจาก หนังสือ”นูรุ้ลฮูดา ธรรมส่องทาง”

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น