หากเปรียบดุนยาเป็นเสมือนเส้นทางสายหนึ่ง ซึ่งเส้นทางสายนี้
ของแต่ละคนยาวสั้นไม่เท่ากันและเส้นทางสายนี้จะนำทุกคนไป
ยังปลายทางเดี่ยวกันคืออาคีเราะ
เรานั้นตระหนักดีว่าระยะเวลาเดินบนเส้นทางสายนี้ไม่ตายตัว
และไม่รู้เลยว่าจะสิ้นสุดตอนไหน
และตัวที่จะวัดถึงการใช้เวลาบนเส้นทางสายนี้ได้อย่างคุ้มค่าที่คือ
ความดีที่เราแสวงหาขณะเดินทาง ในขณะเดี่ยวกันบนหนทางก็
เต็มไปด้วยสิ่งเย้าย่วนใจที่ช่วนให้
เราแวะดูชมหรือปักหลักอยู่จนไม่
อยากเดินทางต่อแล้ว คืออาจจะ
ลืมไปแล้วว่าเป้าหมายที่แท้จริงคืออะไร....
จริงๆแล้วปลายทางที่เรียกว่าอาคี
เราะฮทุกคนจะต้องไปถึงกันถ้วน
หน้าอย่างแน่นอน แต่ที่สำคัญก็
คือสภาพเมื่อไปถึงนี่สิ อย่าลืมว่า
วันนั้นหมดเวลาแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น
แล้ว และถ้าเปรียบได้อีกอย่าง
หนึ่งคือบนเส้นทางสายที่เรียกดุนยานี้เราอาจคิดว่ามันมากแล้ว แต่
ณ อาคีเราะฮ นั้นเล็กน้อยเหลือ
เกิน เสมือนนำ้เพียงหยดเดี่ยว
จากมหาสมุทรมันคุ้มกันไหมกับการยอมปล่อยตัวไปกับความสุข
ชั่วคราวหยดนี้ และอีกอย่างที่
อยากยกมาเปรียบคือโลกดุนยานี้
เสมือนที่ดินสำหรับให้เราเพาะปลูกเมล็ดพันธุ์ แต่จะแตกต่างกัน
ตรงที่เมล็ดนั้นจะยังไม่งอกเงยผลผลิตให้เก็บเกี่ยวบนดุนยานี้ใน
ทันที เพราะเจ้าของที่แท้จริงได้
สัญญาไว้และใครที่ได้ทำตามคำ
สัญญาของเจ้าของที่แท้จริงแล้ว
คือหมายถึงหมั่นปลูกเมล็ดพันธ
์(ความดี)อยู่เรื่อยๆตลอดเส้นทางสายที่ชื่อว่าดุนยาด้วยความบริสุทธิ์ใจ แม้จะเจออุปสรรคบ้าง เช่น แมลงมากัดกินใบหรือโดน
สารเคมีแปลกๆ(คือโดนชัยฏอนล่อลวง)แต่เขาก็สามารถหาวิธีรับ
มือได้โดยรักษาและหมั่นปลูกลง
ไปเรื่อยๆ เพราะที่ดินนี้ไม่จำกัด
พื้นที่ตราบใดที่เรามีกำลัง(อีหม่า
ีน)มากพอที่จะปลูกไปจนกระทั่ง
สิ้นสุดเส้นทางสายนี้สำหรับเขา
อัลฮัมดูลิลลาฮ เวลาแห่งการทด
สอบของเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว หลังจากนั้นก็คือเวลาเก็บเกี่ยวผลของสิ่งที่เขาได้เพาะปลูกไว้
ฉะนั้นใครปลูกได้มากเท่าไหร่ ผลที่จะได้รับก็จะมากขึ้นทวีคูณ
ฉันเชื่อว่าน้อยคนที่กำลังเดินทาง
อยู่บนเส้นทางสายนี้จะไม่เคยเลี่ยวแวะข้างทางเพื่อดูสิ่งที่ชัย
ฏอนมาว่างล่อลวงไว้โดยไม่รู้ตัว
และฉันเองก็เคยแวะบ้างครั้งก็รู้
ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้าง อัสตัฆฟิรุลลอ
ฮ และในขณะเดี่ยวก็ต้อง อัลฮัม
ดูลิลลาฮที่อัลลอฮยังรักและเมต
ตาฉันอยู่ โดยพระองค์ได้ส่งเพื่อ
ร่วมทางสายนี้ให้กับฉัน เขานั้นจะ
ค่อยรั้งฉันเวลาที่ฉันจะแวะข้าง
ทางอย่างที่เคยบอก และเขายัง
ค่อยจูงมือฉันเวลาเดินทางข้าม
อุปสรรคบนเส้นทางนี้ ทำให้ฉัน
ไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว่างจนเกิน
ไป เพียงพอแล้วสำหรับฉัน ฉันจะ
ใช้เวลาแห่งการเดินทางสายนี้
อย่างคุ้มค่าที่สุดเพื่อที่จะได้ไม่รู้
สึกเดี่วยดายหนทางที่เดินผ่านมา
เพราะฉันรู้เเละตระหนักได้แล้วว่าดุนยาคือหนทางที่ไม่จีรังยั่งยื่น
และคือหนทางที่ไม่อาจหวนกลับ
คืนได้
"เราทุกคนถูกกำหนดมาบนโลกนี้ในฐานะเท่าเทียมกัน คือเป็นบ่าว
ของอัลลอฮ แต่ทว่าแตกต่างกัน
ตรงที่บทบาทและหน้าที่ๆได้รับ"
.......................
Mareena Khan
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น