เมื่อเราได้ใช้ชีวิตกับอัลกุรอาน

เมื่อเราได้ใช้ชีวิตกับอัลกุรอาน
เราพบความมหัศจรรย์ในอายะฮฺแล้วอายะฮฺเล่า
จนเราอยากประกาศความปิตินี้ ให้โลกรับรู้
เราไม่รู้จะพูดด้วยถ้อยคำไหน
เราอยากไปหาสักคนหนึ่ง ที่เรารัก
...."อัลลอฮฺรักเรามาก อัลลอฮฺรักเรามาก"
....แต่เราไม่อาจคัดสรรวาจาที่จะบอกกล่าวความสวยงาม
เราเพียงมองท้องฟ้า แล้วอมยิ่ม เรารู้ว่าอัลลอฮฺทรงมองอยู่
เรามองดวงดาวแล้วเราหลั่งน้ำตา
เรารู้ว่าอัลลอฮฺทรงเมตตาขนาดไหน
เราอยากบอกรักใครซักคน
ด้วยหัวใจที่ท่วมท้นตระหนักว่าอัลลอฮฺรัก
เราทำได้เพียงแค่เดินไปหาคนที่เรารัก
กอดเขาและร้องไห้
ไม่ใช่ความเสียใจ ไม่มีแล้วความเสียใจ
เรามีเพียงความยินดีที่เปี่ยมล้นเต็มหัวใจ
จนเราอยากรักใครสักคน เหมือนที่เราได้รับความรักจากพระเจ้า
แต่สุดท้ายเราทำได้เพียงบอกกล่าว
..."อัลลอฮฺรักเรามาก"
...และเราอยากบอกกล่าวอีกครั้ง
"อัลกุรอานบอกเราซ้ำ ๆ ว่าอัลลอฮฺทรงรักเราจริง ๆ "
ฉันอยากบอกเธอแค่นั้นจริง ๆ

.................................
(โดย : คุณครูขนมปัง // จากหนังสือ : เศษดิน ต้นไม้ และปลายฝัน)
Jiyah Abdulloh โพสต์