ความเคยชินที่น่ากลัว (ฮิญาบ)

เด็กสาวทำงานบ้านที่บ้านฉัน
เธอมาช่วยฉันทำงานประมาณ 4 ปีแล้ว
ฉันยังนึกภาพเธอในวันแรกได้ดี
เธอสาวสวยและคลุมฮิญาบเรียบร้อย
เวลามาถึงเธอจะกล่าวให้สลามแก่ฉัน
และทุกคนในบ้านเช่นเดียว กับเวลาที่เธอจะกลับ

นอกจากงานที่บ้านแล้วเธอยังศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
เธอบอกว่าอยากหารายได้เป็นค่าหน่วยกิต

อีก 2 ปีต่อมาเธอยังเรียนอยู่เหมือนเดิมแต่เป็นปีสุดท้าย
และเธอก็ได้งานทำที่โรงแรมแห่งหนึ่งย่านสุรีวงศ์
เธอเริ่มเปลี่ยนไปเธอแต่งตัวสวยขึ้น
บอกว่าเป็นฟอร์มของโรงแรม
แต่ที่ฉันสะดุดตาก็คือ เธอปล่อยผมสยายแถมทำสีซะด้วย

ฮิญาบเธอหายไปไหน?

ไม่มีวี่แววแห่งความเขินอาย กลับดูภาคภูมิใจด้วยซ้ำ
ฉันเคยทักเธอว่าฮิญาบหายไปไหนล่ะ
เธอบอกว่า "ยังไม่ได้ขออนุญาตทางโรงแรมเพราะ
ตอนสมัครงานไม่ได้คลุมฮิญาบไป"

หลังจากนั้นไม่ว่าเธอจะต้องไปทำงานหรือไม่
หรือมีธุระออกไปไหนเธอก็ไม่คลุมฮิญาบอีกเลย
เธอเริ่มเคยชินกับภาพลักษณ์ของเธอวันแล้ววันเล่า
จนเกิดความชินชา และไม่รู้สึกผิดเสียแล้ว

.....................................
ลาลาโต tho99 เล่าเรื่อง
อับดุลรอมาน หะระตี โพส