มีเรื่องเล่าว่า ครั้งหนึ่ง ท่านอับดุลลอฮฺ บินอุมัร และท่านอับดุลลอฮฺ บินอัมร์บินอาศ(ร.ด.) ได้เจอกันขณะที่เดินสะแออยู่ท่ี "อัล มัรวะฮฺ" ดังนั้น ทั้งสองก็หยุดพูดคุยกัน หลังจากนั้นท่านอับดุลลอฮฺ บินอัมร์ ก็ออกเดินจากไป เหลือแต่ท่านอับดุลลอฮฺ บินอุมัร ยังคงยืนอยู่และร้องไห้น้ำตาคลอเบ้า
ชายคนหนึ่งเดินผ่านเห็นเข้าจึงถามว่า
" ท่านร้องไห้เพราะเหตุใดหรือ โอ้อบูอับดิรเราะห์มาน (ฉายาของอับดุลลอฮฺ) ? "
ท่านตอบว่า
" เขา(หมายถึงอับดุลลอฮฺ บินอัมร์) อ้างว่า เขาได้ยินท่านร่อซูล ศ็อลฯกล่าวว่า
من كان في قله مثقال حبة من خر دل من كبر اكبه الله على وجهه في النار
" ผู้ใดที่ภายในจิตใจของเขา มีแม้สักธุลีหนึ่งจากเมล็ดพืชของความโอหัง(ตะกับบุร) อัลลอฮฺจะทรงทำให้ใบหน้าเขาล้มคว่ำไปในนรก "
การพยายามขจัดออกไปแม้เพียงจุดเล็กๆของความบกพร่องท่ีมีอยู่ในตัวเราย่อมเท่ากับเป็นการพัฒนาตัวเองไปสู่ความสมบูรณ์ยิ่งขึ้น ซึ่งจะนำเราไปสู่เกียรติอันสูงส่งในที่สุด
เพราะท่านร่อซูล ศ็อลฯ กล่าวว่า
اكمل المو ملو منين ايمانا احا سنهم اخلاقاً
" มุอ์มิน(ผู้ศรัทธา) ท่ีมีความสมบูรณ์ท่ีสุดก็คือ บุคคลท่ีมีมารยาทงดงามท่ีสุด "
(บูสะอี๊ด อัลคุดรีย์,หะดีษเลขที่751)
.......................................................
(จากหนังสือ เมื่อ..ผู้ศรัทธาร้องไห้)
Namah Buranapong
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น